Cope with intrinsic motivation, czyli sprzęganie motywacji ucznia z celami edukacyjnymi

W dużej mierze my, nauczyciele, często postrzegamy młodego człowieka jedynie z perspektywy nauki i zachowania. Całe bogactwo cech psychicznych i umysłowych naszego ucznia sprowadzamy wówczas do odpowiedzi na dwa pytania: Czy dobrze się uczy(uczył)? Czy poprawnie się zachowuje (zachowywał)? Może zdarzyć się również tak, że odpowiedzi na oba pytania będą się przenikać, np. ktoś, kto źle się zachowuje zacznie być postrzegany jako źle uczący się. A przecież uczniowie są różni. Podejście do nauki i szkoły każdego z nich zależy od pewnych właściwości psychicznych i umysłowych, które są po części uwarunkowane biologicznie, a po części społecznie. Taka różnorodność oczywiście powoduje, że konieczne staje się zindywidualizowanie podejścia do ucznia, by dotrzeć do jego „wewnętrznego źródła motywacji” (intrinsic motivation). 

Ta motywacja wewnętrzna sprawia, że uczniowie są wówczas „od środka” zmotywowani do zajmowania się sprawami, które ich interesują, a nie tym, czym my byśmy chcieli, żeby byli. Jeśli chcemy odnieść sukces, powinniśmy założone przez nas cele edukacyjne podpiąć właśnie pod nią. Wyzwaniem współczesnego nauczyciela jest zatem, by, w sprzyjającej dla pozytywnych relacji atmosferze, mógł rozpoznać indywidualne zainteresowania i cele swoich uczniów, do czego wrzesień jest najlepszym okresem. Zwłaszcza dla pierwszoklasistów. 
 

Conversation

Bez rozmowy nie ma komunikacji. Bez komunikacji nie ma relacji. A bez autentycznej komunikacji nie ma autentycznej relacji. Język obcy wnosi oczywistą dla komunikacji barierę, tym bardziej w sztucznie wytworzonym dla niej środowisku, czyli w szkole, ale, jeśli skupimy się na prostych komunikatach, pozytywnym nastawieniu (a nie wytykaniu błędów), możemy sobie z tym poradzić. Rozmawiać przecież można o wszystkim: Do you prefer cats or dogs? What do you like about your town? What are your plans for the weekend? What makes you mad? itd. Świetnie sprawdzą się tu różnego rodzaju ice-breaking games, warm-up’y, gry planszowe lub gry online. W trakcie rozmowy słuchamy przekazu werbalnego i odczytujemy przekazy mowy ciała. Sami też opowiadamy o swoich kotach i psach, dzięki czemu zmniejszamy dystans. To naturalne, że uczniowie chcą poznać swojego nauczyciela. Dzięki prowadzonym, w przyjaznej atmosferze, rozmowom mamy szansę dobrać właściwą strategię dla każdego ucznia z osobna. Ktoś będzie czuł się jak ryba w wodzie podczas wystąpień publicznych, ktoś będzie wolał wypowiedzi w bardziej kameralnym gronie, a będą też w naszej klasie osoby dość mocno zblokowane i niepewne siebie. Dbając o komfort naszych podopiecznych, musimy stworzyć klimat zaufania, w którym popełnianie błędów nie stanowi problemu, ponieważ błędy były, są i będą esencją uczenia się.

Swoją drogą, ciekawe jest to, że często zajęcia z native speakerami, mimo początkowej tremy, z reguły okazują się być dla uczniów fantastyczne: i wyluzowane, i zabawne. To, co da się zauważyć na pierwszy już rzut okiem to entuzjazm, brak dystansu, dużo śmiechu i korekcja błędów w sposób nieinwazyjny i niekompromitujący. Dlatego na...