It's story time! Czyli jak ciekawie wykorzystać komiksy i obrazki z książek

Po pierwsze – dzięki wspólnemu pisaniu historii w obcym języku ćwiczymy mocno zaniedbywany writing, na który nigdy nie ma czasu. Pozwalamy naszym uczniom na spokojniejsze zebranie myśli, pełniejsze zrozumienie zależności form gramatycznych i wykorzystanie poznanego słownictwa, co zdecydowanie pomaga w sprawniejszym konstruowaniu wypowiedzi ustnych. 

Po drugie – opowiadanie historii jest jedną z najważniejszych funkcji języka. Dzięki opowieściom ludzie przekazują sobie legendy, baśnie i bajki pełne uniwersalnych wartości. Poza tym każdego dnia opowiadamy historie o tym, jak było w pracy, w szkole, co wydarzyło się w drodze do sklepu i co porabialiśmy z naszymi przyjaciółmi. Umiejętność konstruowania spójnej historii, a co za tym idzie – spójnej wypowiedzi, jest kluczowa w posługiwaniu się każdym językiem.

Jak sprawić, by nauka opowiadania historii była równie ciekawa jak same historie?

Warto zacząć od wyszukania niebanalnego materiału wizualnego. Na szczęście, zarówno w podręcznikach, z których korzystamy, jak i w przepastnych zasobach internetu można znaleźć wiele ilustracji, komiksów czy nawet memów, które z łatwością można dopasować do omawianego przez nas zagadnienia. Warto wybierać taki materiał, na podstawie którego sami będziemy w stanie stworzyć ciekawą i zabawną historię, by w razie potrzeby wspomóc naszych uczniów w ich próbach wypowiedzenia czy napisania spójnych, powiązanych ze sobą zdań. Co robić ze zgromadzonymi materiałami? Mamy kilka możliwości.

Jeśli chcemy poćwiczyć speaking

• The missing picture: prezentujemy naszym uczniom trzy ilustracje z czteroobrazkowej historii. Wspólnie opowiadamy, co dzieje się na przedstawionych ilustracjach. Następnie dzielimy uczniów na grupy 3–4-osobowe. Wskazujemy, którego obrazka z całości brakuje, i prosimy o dokończenie opowiadania ustnie. Prawdopodobnie uzyskamy tę samą wersję jednej historii – to zadanie może posłużyć do utrwalenia i powtórzenia jednej, docelowej konstrukcji gramatycznej czy słownictwa, na którym nam najbardziej zależy. Możemy też nie wskazywać, którego kafelka historii brakuje. Wtedy najprawdopodobniej będziemy się wsłuchiwać w mnogie wersje jednej historii. Jestem przekonany, że nasi uczniowie „dostawią” swoją wersję brakującego obrazka w różne miejsca. Jak przekonać uczniów do aktywnego wsłuchiwania się w historie opowiadane przez innych? Wystarczy zapowiedzieć, że na koniec będziemy zadawać pytania do wszystkich opowiedzianych historii. 
• Missing pictures: wariacja poprzedniego ćwiczenia. Z czterech obrazków zostawiam...