Culture vulture. Idziemy do teatru

Idziemy do teatru

Reżyserem jest od zawsze Paul Stebbings, producentem – nieodmiennie Grantly Marshall, aktorzy przyjeżdżają z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych, a widzowie – to nasza młodzież szkolna. Ze swoimi uczniami obejrzałam niedawno adaptację „Romea i Julii” Szekspira oraz „The Adventures of Tom Sawyer” według prozy Marka Twaina. Nieco wcześniej mieliśmy okazję oglądać „Portrait of Dorian Gray” i „The Canterville Ghost” Oscara Wilde’a, a także adaptację sceniczną powieści Karola Dickensa „Oliver Twist”.

I właśnie na tych dwóch ostatnich przedstawieniach chciałabym się skupić, omawiając korzyści płynące dla naszych uczniów z takiej właśnie – niestandardowej – formy nauczania języka angielskiego.
Nie trzeba chyba nikogo przekonywać, jak ważny jest dla młodego człowieka kontakt z żywym językiem obcym w całym jego bogactwie. Uczniowie mają niesamowitą satysfakcję, kiedy po dwóch godzinach spektaklu mogą sobie powiedzieć – rozumiem, o co tam chodziło. Nie do przecenienia jest też fakt, że cała widownia składa się z ich rówieśników, którzy podobnie żywiołowo reagują, śmieją się w niektórych momentach, wydają głośne westchnienie ulgi czy jęk zawodu w innych, a wszystko wspólnie. No i widok tych pełnych roześmianej młodzieży autokarów podjeżdżających pod budynek teatru z różnych dalekich miejsc!

Samo przedstawienie to jeszcze nie wszystko. Żeby dodatkowo to doświadczenie pogłębić, żeby jak najwięcej uczniom przekazać, my, nauczyciele, stosujemy różne sztuczki, zarówno przed, jak i po obejrzeniu spektaklu. 

THE CANTERVILLE GHOST (UPIÓR RODU CANTERVILLE’ÓW) 
by Oscar Wilde

Wyjście do teatru było poprzedzone wykładem na temat życia i twórczości Oscara Wilde’a, przygotowanym i wygłoszonym przez jedną z uczennic, która się do tego zgłosiła. Oprócz tego, uczniowie grupy zaawansowanej w klasie angielskiej (5 godzin języka tygodniowo) podjęli trudne wyzwanie przetłumaczenia na angielski wybranych złotych myśli pisarza („Oscar Wilde. Aforyzmy” PIW). Robiliśmy to na lekcji w ramach warsztatów translatorskich (praca ze słownikiem), a przekłady uczniowskie okazały się tak udane, że trafiły w większości do publikacji końcowej. Najcelniejsze z nich zawisły pod sufitem sali 15. 

Po obejrzeniu przedstawienia uczniowie analizowali je na lekcji angielskiego pod kątem stereotypowego wizerunku Amerykanów i Brytyjczyków, przedstawionych w sztuce w humorystyczny i prześmiewczy sposób przez autora. Jak to wyglądało? Zaopatrzyliśmy się za pomocą Internetu w listę dialogową przedstawienia. Uczniowie, pracujący w kilkuosobowych grupach, szukali w niej konkretnych wypowiedzi bohaterów tej komedii na poparcie swoich opinii. Poniższa tabela ilustruje ich wnioski (w oryginale zajmowały one 4 strony i liczyły 48 cytatów, uwzględniając również podział na poszczególne grupy, ale dla naszych celów zostały tu maksymalnie skondensowane i ograniczone do sześciu cytatów).