Storytelling w rękach ucznia – jak go zaprojektować na lekcji języka angielskiego

Dlaczego historie są tak porywające, że po prostu nie można ich przerwać, odłożyć książki na półkę? Opowiadanie historii nie jest niczym szczególnym ani wyrafinowanym, a jednocześnie jest czymś niezwykle potężnym i działającym na nas jak nic innego. Było praktykowane na długo przed tym, jak ludzie wymyślili szkoły i encyklopedie z mnóstwem abstrakcyjnych definicji, których trzeba było uczyć się na pamięć. Storytelling – właśnie jesteśmy świadkami jego spektakularnego powrotu do łask.

Dlaczego storytelling tak na nas działa?

Badania pokazują, że mózg reaguje na historie inaczej niż na dane, dzięki czemu historia czy anegdotka jest 22 razy lepiej zapamiętana niż suche fakty, nawet te podane za pomocą wykresu, zdjęcia lub grafiki.

Opowiadanie historii to doskonała umiejętność podczas nauczania dzieci. Pomaga poprawić ich umiejętności językowe, wzbudza miłość do czytania i pobudza wyobraźnię. Poza tym storytelling to też niesamowite doświadczenie w nauczaniu osób dorosłych i młodzieży. Dzieci, młodzież i dorosłych można również uczyć, jak samodzielnie tworzyć i opowiadać historie.

Badania sugerują, że strach przed wystąpieniami publicznymi jest drugim największym lękiem dorosłych. Wyuczenie i wdrukowanie u dzieci komfortu mówienia przed publicznością w młodym wieku to tylko jedna z korzyści uczenia dzieci storytellingu. Inne zalety uczenia dzieci i dorosłych sztuki opowiadania historii to budowanie ich pewności siebie w komunikacji, doskonalenie umiejętności pisania w języku obcym i wzbudzanie zamiłowania do czytania tekstów w języku obcym.

Postaw na dobrą narrację

Pozwól uczniom wybrać swoją historię! Jeśli uczysz dzieci, zachęcaj ich do słuchania krótkich książek i opowiadań w czasopismach i pozwól im nauczyć się opowiadać tę, którą najbardziej kochają. To da im poczucie kontroli, ale też wzmocni ich umiejętności mówienia po angielsku. Na początek mogą udawać dźwięki wydawane przez zwierzątka i włączać się do opoiwadania historyjki tylko w określonych momentach, np.: gdy odgrywasz dialog i wypowiadasz konkretną frazę w trakcie opowiadania. „There was a big big sun. The sun was shining. And the cow went moo, mooo. And the house was huge, huge, and the grandma said… ”. Możesz powtarzać konkretne słowa, frazy, a zwłaszcza onomatopeiczne (dźwiękonaśladowcze) słowa w taki sposób, żeby dzieci wiedziały, kiedy mają powtarzać, mówić głośniej, włączyć się do opoiwadania.

Bądź ekspresyjny

Pomóż uczniom dostrzec potrzebę „wrzucenia całego ciała” w opowiadanie historii. Dobra narracja wykorzystuje mowę ciała, ekspresję głosu, zmienną głośność – możemy być głośno, cichutko i potem znów głośno. Bawmy się intonacją, modulujmy głos, rysujmy opowieści gestami rąk. Poczucie tempa i kontakt wzrokowy ze słuchaczami też są ważne. Niektórzy nauczyciele zadają nawet ćwiczenia dzieciom, by wpatrywały się w swoje oczy nawzajem (ćwiczenie wykonywane parami: kto pierwszy się roześmieje lub odwróci wzrok, przegrywa). Ćwiczenie to uczy zdrowego kontaktu wzrokowego – takiego bez strachu i wstydu, z którym wielu dorosłych ma trudności.

Od czego zacząć...

Jeśli chcesz, by uczniowie uczyli się tworzyć historie i je opowiadać, nie każ im ich wymyślać od zera, ale daj inspirację. Wtedy nie onieśmielasz ich formatem zadania. Pusty kawałek papieru może przestraszyć, ale obraz jest wart tysiąca słów. Może zamiast kazać wyciągać zeszyt, by starali się napisać własną opowieść, lepiej rozdać uczniom obrazki, zdjęcia z gazet czy inne grafiki i poprosić o wymy...