Język przyszłości? Język programowania. Też obcy, też język. Jaki będzie nauczyciel przyszłości? Jaki jest dobry nauczyciel języka obcego? Może to ten, który daje coś więcej niż sam język. Nie od dziś widzimy, że obecnie od nauczyciela języka obcego wymaga się coraz więcej. Trendy wciąż się zmieniają, balansując między trenerem a coachem motywującym do nauki.
Dział: Speak up
Od kilku lat z nieskrywaną radością obserwuję wzrost wartości książek w naszym społeczeństwie. Z przyjemnością przyglądam się zaczytanym ludziom w środkach komunikacji miejskiej. Serce rośnie, widząc bibliofilów w pociągach czy samolotach. Uśmiecham się od ucha do ucha, patrząc na akcje typu bookcrossing. Dlaczego więc nie stworzyć na terenie szkoły enklawy dla miłośników literatury i języków obcych?
Bingo – dobrze znana amerykańska gra seniorów, gdzie przede wszystkim musimy wsłuchiwać się w czytane przez kogoś liczby i zaznaczać je na planszy, którą otrzymaliśmy wcześniej. W momencie zakreślenia jednej linii (pionowej, poziomej lub po skosie) krzyczymy „bingo” i wygrywamy. Ideę gry można wykorzystać w klasie do budowania relacji, przełamania pierwszych lodów z nową grupą, poznania potrzeb grupy lub – po prostu – lepszego poznania się. Jak to działa?
Umiejętność ustnego komunikowania się winna być nadrzędnym celem nauki każdego języka obcego. Wielu nauczycieli skupia się na słuchaniu, czytaniu i pisaniu (z naciskiem na gramatykę), traktując luźno mówienie.
Wymowa jest ważna. I tym ważniejsza na początku procesu edukacyjnego, gdyż to wtedy kształtują się pewne nawyki językowe, które później trudno skorygować lub jest to wręcz niemożliwe. Absolutnie nie chcę tu powiedzieć, że języka angielskiego powinni nauczać tylko jego rodzimi użytkownicy, ale w moim odczuciu każdy lektor języka obcego powinien uczestniczyć w zajęciach nakreślających i uświadamiających, jakimi prawami rządzi się wymowa w danym języku.
Technologie VR (virtual reality) oraz AR (augmented reality) debiutowały w świecie elektroniki kilka lat temu, a od pewnego czasu głośno pukają do drzwi naszych klas. Dzięki AR za pomocą zwykłego smartfona i jego kamery możemy nałożyć na obraz wyświetlany na ekranie treści wirtualne (czasem ukryte i niewidoczne bez użycia specjalnej aplikacji), możemy wchodzić w interakcje z wirtualnymi avatarami oraz tworzyć rozszerzone wirtualnie zdjęcia i nagrania wideo. VR z kolei pozwala pójść o krok dalej i dzięki zastosowaniu smartfona i gogli VR możemy zanurzyć się w zupełnie nowym, wirtualnym świecie i zwiedzić wiele ciekawych miejsc, nie wychodząc z klasy!
Sprawdzanie prac domowych jest nużące zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów. Jeśli odbywa się podczas zajęć, tracimy czas na inne wartościowe ćwiczenia (a pierwszy kwadrans lekcji jest najcenniejszy dla uwagi naszych uczniów). Jeśli zaś zabieramy prace uczniów do domu, spędzamy nad nimi dużo czasu. Staramy się, jak możemy, by zrozumieć, co umknęło uwadze naszych uczniów. Gdy popełniają błędy, uzupełniamy ich prace komentarzami, a uczniowie spojrzą tylko na ocenę i schowają swoje prace, by nigdy już do nich nie wrócić. Są jednak sposoby na to, by zaoszczędzić swój czas, wykorzystując proces sprawdzania pracy domowej z korzyścią dla uczniów.
Rzeczywistość rozszerzona (ang. Augmented Reality) to system łączący świat rzeczywisty z generowanym komputerowo. Najczęściej wykorzystuje się obraz z kamery, na który nałożona jest generowana w czasie rzeczywistym grafika 3D. Brzmi tajemniczo? Dla mnie na początku też, ale warto zapoznać się z tematem, bo to ciekawa przygoda!
Jeśli chcemy przekazać uczniowi w ciekawy sposób wiadomości, jednocześnie bez powtarzania wiele razy, możemy daną treść nagrać i przesłać uczniowi tylko link do nagrania. Jednak co się sprawdzi, gdy chcemy uczniowi pokazać treści z zasobów internetowych lub z przygotowanej wcześniej prezentacji i opowiedzieć nieco więcej o danym zagadnieniu? Wtedy z pomocą przyjdą screencasty.
Podczas projektowania procesu dydaktycznego powinniśmy zwracać uwagę nie tylko na ocenianie i udzielanie informacji zwrotnej uczniom. Równie istotna jest umiejętność i gotowość na przyjmowanie feedbacku od naszych podopiecznych. Czy jesteśmy na to gotowi? O co i jak często pytać uczniów? Po co pytać? Po co w ogóle zawracać sobie tą kwestią głowę?
Podobnie jak sportowcy muszą rozgrzać się przed zawodami czy przed każdym treningiem, tak osoby uczące się języka powinny pamiętać o rozgrzewkach językowych. Jak je przeprowadzić, aby nie przynosić ze sobą wielu materiałów, a jednocześnie rozwijać i wspierać sprawność mówienia uczniów?