Nawet mając do dyspozycji tylko trzy godziny nauczania języka angielskiego w tygodniu, można zaplanować trochę czasu na miniprojekt śródlekcyjny. Warto postarać się o coś, co będzie stanowiło dla uczniów wyzwanie: nie tylko – na przykład – wprowadzić i utrwalić nowe słownictwo, ale również stworzyć „coś z niczego”, czyli zadbać o wyzwolenie w naszych uczniach tak pożądanej w nowoczesnym środowisku pracy kreatywności.
Dział: Otwarty dostęp
Na obcowanie ze sztuką jest zawsze dobry czas, dlatego zachęcam wszystkich, aby na swoich lekcjach wykorzystywali obrazy. Dzięki temu uczniowie zapoznają się z największymi dziełami sztuki, może nawet uda nam się rozbudzić w nich zamiłowanie do obcowania ze sztuką i dziełami kultury. Proponuję, aby wydrukować i zalaminować najbardziej znane dzieła sztuki, nie tylko angielskich czy amerykańskich artystów, i wykorzystywać je regularnie na lekcjach. Możemy je mieć ze sobą na wypadek niezapowiedzianego zastępstwa, wtedy sprawdzą się idealnie.
1066 rok to bardzo ważna data w historii Anglii. Wtedy to, 14 października, rozegrała się jedna z decydujących bitew w dziejach świata – bitwa pod Hastings. W jej wyniku najeźdźcy z kontynentu europejskiego opanowali cały kraj i uczynili z języka francuskiego język administracji, dworu królewskiego i szlachty w Anglii. Wraz z nową kulturą, sztuką i organizacją państwa zaczęto używać francuskich słów, które nie istniały w tamtym czasie w staroangielskim. Na dworach posługiwano się francuskim w mowie, a łaciną w piśmie, podczas gdy język anglosaski, który pochodził ze staroniemieckiego, pozostał w użyciu głównie na wsi.
W ostatnim czasie miałem okazję razem z uczniami sprawdzić, jak z pomocą telefonów komórkowych w nieszablonowy sposób przeprowadzić zadania oparte na listeningu. Postawiliśmy na audioprzewodnik, słuchanie we własnym tempie i naukę słuchania ze zrozumieniem. Ćwiczenia te sprawiły tyle frajdy moim uczniom, że w tym roku zdecydowałem, że spróbuję dotrzeć do nich za pomocą m-learningu w większym stopniu.
W 2003 r., gdy uczestniczyłam w swoim pierwszym zagranicznym szkoleniu metodycznym w Canterbury, tamtejsi lektorzy nie kryli zdumienia nad naszymi, w większości przestarzałymi metodami nauczania, głównie gramatyki, bo przecież można uczyć inaczej. W końcu język jest tworem żywym, a zamykanie go już od wczesnego etapu nauczania w skostniały pancerz reguł i zasad jest gwałtem na jego naturze. Na szczęście, obecnie większość z nas ma już świadomość tego faktu.
Żyjemy w świecie iluzji. Sądzimy, że wystarczy spojrzeć, aby zobaczyć spójny obraz tego, co nas otacza. W szkole słyszeliśmy, co prawda, o istnieniu plamki ślepej oka i może o tym, że kora potyliczna mózgu tak dobrze wypełnia brakującą informację, że nie zdajemy sobie sprawy z posiadania fragmentu siatkówki, który nie reaguje na światło. Niemniej intuicyjnie nie podejrzewamy, że w danym momencie dociera do naszej świadomości zaledwie 1% informacji z pola widzenia, czyli tyle, ile obejmuje paznokieć kciuka wyciągniętej ręki. Świat widzimy przez dziurkę od klucza.
Język przyszłości? Język programowania. Też obcy, też język. Jaki będzie nauczyciel przyszłości? Jaki jest dobry nauczyciel języka obcego? Może to ten, który daje coś więcej niż sam język. Nie od dziś widzimy, że obecnie od nauczyciela języka obcego wymaga się coraz więcej. Trendy wciąż się zmieniają, balansując między trenerem a coachem motywującym do nauki.
Choć poezja, jak i większość dzieł literackich, nie jest stworzona z myślą o nauczaniu języka obcego, to świetna baza dla zaangażowania uczniów w kontekst językowo-kulturowy. Dobrze przemyślana lekcja z wykorzystaniem utworów poetyckich może być dla ucznia ciekawą inspiracją.
Dokładnie 18 lat temu rozpoczynałam pracę jako nauczycielka w gimnazjum. Po latach okazało się, że mam przyjemność współpracować z jedną z moich pierwszych uczennic, która obecnie jako koleżanka po fachu dzieli ze mną obowiązki belfra. Niejednokrotnie zastanawiałam się nad tym, na ile to, czego nauczałam prawie dwie dekady temu, przydaje się moim byłym uczniom w otaczającej ich rzeczywistości.
Od kilku lat z nieskrywaną radością obserwuję wzrost wartości książek w naszym społeczeństwie. Z przyjemnością przyglądam się zaczytanym ludziom w środkach komunikacji miejskiej. Serce rośnie, widząc bibliofilów w pociągach czy samolotach. Uśmiecham się od ucha do ucha, patrząc na akcje typu bookcrossing. Dlaczego więc nie stworzyć na terenie szkoły enklawy dla miłośników literatury i języków obcych?
Mówi się, że koło to kształt idealny. Czy może być równie doskonałym narzędziem prowadzenia lekcji językowej? Oczywiście! Co więcej – nie tylko lekcji językowej. Jak to działa?